21 stycznia 2019 roku to szczególna data dla Zespołu Szkół Rolniczych w Ostrożanach. Na ten dzień przypada 145. rocznica urodzin Wincentego Witosa – patrona szkoły.
Wincenty Witos urodził się w ubogiej rodzinie chłopskiej 21 stycznia 1874r. w Wierzchosławicach.
Działalność społeczną i polityczną rozpoczął w rodzinnej wsi i w powiecie tarnowskim. 1895 r. przystąpił do nowo-powstałego Stronnictwa Ludowego, a już w 1903 r. wchodził w skład jego Rady Naczelnej. W 1905 r. został członkiem Rady Powiatowej. W 1907 r. został wybrany na zastępcę do austriackiej Rady Państwa. W następnym 1908 roku był już posłem do sejmu galicyjskiego i wójtem Wierzchosławic. W trzy lata później, w 1911 r. wybrano go na posła do parlamentu austriackiego.W 1913 r., w wyniku rozłamu w galicyjskim ruchu ludowym - Witos został wiceprezesem powstałego wówczas PSL "Piast", a w parę lat później jego prezesem.
W okresie I wojny światowej prowadził ożywioną działalność polityczną w polskich organizacjach niepodległościowych i narodowych. W pierwszych dniach niepodległości Wincenty Witos stanął na czele Polskiej Komisji Likwidacyjnej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w pierwszych wyborach do Sejmu Ustawodawczego w 1919 roku, został wybrany posłem, obejmując przewodnictwo Klubu Poselskiego PSL "Piast". Stał się równocześnie, jako prezes PSL "Piast", jedną z czołowych postaci II Rzeczypospolitej, politykiem dużego formatu, sięgającym po najwyższe godności w państwie.
Wincenty Witos w latach demokracji parlamentarnej II Rzeczypospolitej trzykrotnie piastował funkcję premiera Polski. W okresie rządów Witosa uchwalona została w dniu 17 marca 1921 r. Konstytucja, zwana marcową, która zakończyła proces zmagań o kształt ustrojowy II Rzeczypospolitej. Zawarcie traktatu ryskiego z Rosją Radziecką, kończącego wojnę na wschodzie, przeprowadzenie plebiscytu na Śląsku i uchwalenie konstytucji, to najważniejsze osiągnięcia pierwszego gabinetu Witosa.
28 maja 1923 r. Witos ponownie stanął na czele rządu, tworząc koalicję parlamentarną z partiami prawicowymi. Po raz trzeci objął tekę premiera 10 V 1926 r. Był w 1929 r. jednym z głównych organizatorów Centrolewu - Związku Obrony Prawa i Wolności Ludu. W odpowiedzi na Kongres Centrolewu, na osobisty rozkaz marszałka Józefa Piłsudskiego, zostali aresztowani przywódcy Centrolewu. Z więzienia został Witos zwolniony w końcu listopada 1930 r. Poświęcił się wówczas pracy w ruchu ludowym, doprowadzając do zjednoczenia się ówczesnych partii ludowych i powstania jednego Stronnictwa Ludowego. Po powstaniu SL został prezesem Rady Naczelnej.
26 października 1931 r. rozpoczął się największy proces polityczny II Rzeczypospolitej - proces więźniów brzeskich, zwany także "procesem brzeskim".
Był rzecznikiem bezkompromisowej walki z sanacją. Był inspiratorem wielkich manifestacji i strajków chłopskich w latach trzydziestych, w tym największego, bo zwanego "wielkim", strajku w 1937 r.W okresie tym współpracował w ramach tzw. Frontu Morges, z innymi polskimi wybitnymi politykami, przebywającymi poza granicami Polski takimi jak: gen. Władysław Sikorski, gen. Józef Haller, Ignacy Paderewski.
Tuż po agresji Niemiec na Polskę, w czasie podróży pociągiem z Tarnowa w kierunku Lwowa, w wyniku nalotu, został ranny. 16 września 1939 r. został aresztowany przez gestapo. Wielokrotnie namawiany przez Niemców do rożnych form współpracy zawsze konsekwentnie odmawiał.
Dnia 15 sierpnia 1945 r. został Witos przewieziony do Szpitala Zakonu Bonifratrów w Krakowie, na leczenie. Jeszcze 16 września wziął udział w I Zjeździe Polskiego Stronnictwa Ludowego Małopolski i Śląska w Krakowie.
31 października 1945 r. Wincenty Witos zmarł w szpitalu oo Bonifratrów. Witos - zgodnie ze swoją wolą – został pochowany na cmentarzu parafialnym w Wierzchosławicach, bo jak pisał "pragnie spocząć na zawsze wpośród tych, z których wyszedł, którym w pierwszym rzędzie zawdzięcza swoje wywyższenie, z którymi przez całe życie pracował i wspólną dolę znosił."
Wincenty Witos należy do najwybitniejszych polskich polityków II Rzeczypospolitej. W polityce i w życiu kierował się zawsze trzema zasadami. Na pierwszym miejscu stawiał niepodległy byt państwa polskiego, jako cel nadrzędny w działalności całego ruchu ludowego. Na drugim miejscu demokratyczny ustrój państwa, jako najbardziej sprawiedliwy i równy ustrój społeczny. Na trzecim miejscu znajdowały się sprawy chłopskie i obrona ludowych interesów.
